Op het moment dat ik ga wervelen voor publiek, kan ik maar een kant op en dat is naar binnen. Ik kan mij alleen bezig houden met mij en mijn ervaring van het rondstappen om mijn as. 
Het is een kwetsbare en tegelijkertijd heel krachtige ervaring. Kwetsbaar omdat deze beweging gaat over intimiteit met mijn diepste kern, terwijl ik deze deel door zichtbaar te zijn voor anderen. Een wonderlijke tegenstrijdigheid, en toch voelt ze goed. 
Ik kom mijn oordelen en angsten tegen, fysieke ongemakken. Het is allemaal nog extremer in bijzijn van publiek, alsof alles wordt uitvergroot. Het vraagt mij enorm veel moed en een soort krijgersmentaliteit om daar te gaan staan. Met wilskracht stuur ik bij, en spreek ik mij toe: gewoon rustig doorstappen en voelen wat er tevoorschijn komt: Ik ben goed zoals ik ben. 
Op een gegeven moment opent mijn hart en neem ik de wereld waar via mijn gevoel, mijn hoofd is er glashelder bij, maar heeft het niet voor het zeggen. Ik volg de pulsen van mijn lichaam en laat me dragen door de klanken van de muziek, het ruisen van mijn rokken, het voelen van de wind op mijn huid. Open in het moment, niet wetend wat er komen gaat.
De draaiende beweging creëert een vortex, er komt energie vrij, waar ik anders minder makkelijk toegang toe heb. Ik voel me als een portaal of instrument waardoorheen het leven spreekt via beweging. 
Ik neem het waar, ik ontvang, ik ben verwonderd. De ruimte die ik betreed is zo mooi, groots, liefdevol, licht! Ik voel me als een kind, eenvoudig, blij en dankbaar dat ik in deze speeltuin van het Leven spelen mag. Ik voel de goedheid van het leven stromen en kan vrij spelen met de beschikbare klanken/trillingen in de ruimte waar ik ben. Hier kan ik helemaal mijzelf zijn, verliefd op voortgaande beweging en de enorme diversiteit aan mogelijkheden die voor me ligt.
Ik wordt echt heel blij van het delen van deze ervaring met toeschouwers: hiermee geef ik mijzelf de mogelijkheid iets van mijn kern te delen, waar ik nog geen andere uitdrukking voor gevonden heb.